We maken situaties mee die we nog niet eerder hebben meegemaakt en waar dus geen beroep kan worden gedaan op reeds opgedane kennis en ervaring of uitvoerig beschreven succesvolle casussen in studieboeken.
Daarbij is het meestal zo dat problemen meestal niet op het zelfde (denk)niveau of op dezelfde manier van denken worden opgelost als waar ze gecreëerd zijn.
Het vergt een andere manier van naar een situatie kijken en denken vanuit een ander perspectief, en misschien juist wel loslaten van wat je weet.
Een uitgelezen voorbeeld van iemand die dit doet en daarmee de medische wetenschap de afgelopen jaren in verwarring heeft gebracht is de “Iceman” Wim Hof.
Waarschijnlijk heb je wel eens van de “Iceman” gehoord. Hij verricht uitzonderlijke fysieke prestaties die door artsen en wetenschappers tot voor kort als “onmogelijk” worden gehouden.
Hij zit meer dan een uur lang in ijswater, iets wat voor de meeste mensen al binnen 1 minuut dodelijk zou zijn.
Hij loopt een marathon in de sneeuw in zijn blote bast en op blote voeten en loopt in korte broek de Mount Everest op en dat op een leeftijd van 65 jaar.
Een man die dingen verkondigt zoals “ je hebt als mens zelf wel degelijk invloed op de werking van je (autonoom) zenuwstelsel en immuunsysteem” en “ het menselijk lichaam is tot meer in staat dan wij voor mogelijk houden” wat door de meeste wetenschappers en artsen als onzin werd afgedaan.
Een man die zelf geen arts is of geneeskunde heeft gestudeerd zou meer over het menselijk lichaam weten dan artsen en wetenschappers?
Het boek Koud Kunstje van Wim Hof en Koen de Jong geeft een mooi inzicht in wat Wim allemaal teweeg heeft gebracht.
In ieder geval heeft het er nu toe geleid, door bredere onderzoeken, dat zijn stellingen op waarheid blijken te berusten en dat hij daarmee van wetenschappers en artsen na jaren belachelijk te zijn gemaakt, zijn gelijk gaat krijgen.