Het onderwerp "Succesvol zijn" is regelmatig een onderwerp in mijn coachgesprekken.
En dan meestal in het kader dat mensen het idee hebben dat ze op hun leeftijd “succesvoller” hadden willen zijn.
Wat daarachter steekt is dat de meeste hoogopgeleide mensen een soort van “plaatje” in hun hoofd hebben wat het pad is van “succesvol zijn” en dat ze zich zelf naast die lat leggen.
En dat plaatje en die lat blijken dan meer gebaseerd te zijn op wat algemeen heersende opvattingen in de maatschappij zijn over succesvol zijn en carrière maken dan dat het te maken heeft met de intrinsieke drijfveren, waarden, kwaliteiten en interesses van de persoon in kwestie.
Dus niet handelen en leven vanuit zelfkennis en zelfinzicht maar vanuit door de externe omgeving opgelegde verwachtingen.
En hoe meer verwachtingen je hebt, hoe meer teleurstellingen je kunt ervaren.
Het kan een enorme worsteling zijn, geconfronteerd worden met het feit dat je loopbaan niet zo loopt als je jaren geleden uitgestippeld had.
Je realiseren dat het carrière pad waar je voor ging, toch niet het jouwe blijkt te zijn.
Mogelijk dat je dat zelf merkt doordat je energie lekt op je werk of omdat er je dingen overkomen die er op duiden dat anderen het idee hebben dat je niet op de goede plek zit.
En waarschijnlijk ken je ook nog mensen waar het bij lijkt of alles “vanzelf” gaat en die in jouw ogen succesvoller in hun werk zijn dan jij.
Veel mensen hangen hun identiteit op aan het werk dat ze doen.
En dat is ook niet verwonderlijk in een maatschappij waar ongeveer de 2e vraag is als we iemand ontmoeten “Wat doe je?”
En dat veel mensen daarop ook antwoorden in de trant van: ik ben advocaat, ik ben arts, ik ben projectontwikkelaar, ik ben directeur.
Je bent als mens namelijk zoveel meer dan de rol die je op dat moment in je leven vervult.
Zelf heb ik die koppeling van mijn werk aan mijn identiteit ook ervaren toen ik jaren terug zelf mijn baan had opgezegd met het plan een periode “niets” te doen en daarna een andere baan te zoeken.
Het loslaten van mijn baan en alle gedachten daarover leidde toen tot een zeer onrustig gevoel en zelfs tot een continue vorm van spierpijn in mijn hele lichaam.
Toen mij een andere baan werd aangeboden, was de spierpijn meteen verdwenen.
Op dat moment werd het mij helder dat het eigenlijk toch wel heel erg is dat ik mijn waarde als mens zo liet afhangen van de functie die ik op dat moment zou hebben.
Alsof je als mens niet meer bent dan het werk dat je op dat moment doet.
Ik ben echt de eerste die zegt dat werk (betaald of onbetaald) belangrijk is in je leven, het geeft voldoening, richting, structuur, erkenning, sociale contacten etc.etc.
Maar je identiteit ophangen aan je functie of salaris, dat is een ander verhaal en kan ook problemen gaan geven als de situatie verandert.
Pas aan het eind van je leven kun je denk ik pas zien hoe "succesvol" je leven is geweest.
Met een vriendin die als arts in een verpleegtehuis werkt, had ik daarover laatst een interessant gesprek.
Haar ervaring is dat de mensen die gelukkig en tevreden op hun leven terugkijken mensen zijn die het gelukt is naast hun werk “ warme” relaties met familie en vrienden op te bouwen en die naast werk ook meerdere interesses hadden.
Ze zien alle gebeurtenissen, inclusief verdriet en teleurstelling, als waardevol in hun leven en ze zijn nog steeds in staat om van wat er nog is in hun leven, te genieten.
Deze mensen kunnen ook met plezier vertellen over de periode dat ze werkten. Maar ze noemen dan met name de dingen waar ze echt trots op zijn en echt voldoening van hebben gehad. En niet wat hun positie was of hoeveel geld ze verdienden.
Daarentegen gaf mijn vriendin aan, blijken de “grumpy old men” vaak mensen te zijn die in hun werkende leven “hoge” posities hebben bekleed.
Die dachten dat alles om hen draaide, dat elke deur voor hun openging en mensen altijd naar hen luisterden. Dat ze door hun werk “belangrijke” mensen” waren.
Maar als dat dan allemaal met de tijd wegvalt en daarmee ook aanzien, status en je identiteit verdwijnen, blijkt het lastig te zijn om nog te genieten en met voldoening op het leven terug te kijken.
Ze schijnen tot in den treure te willen vertellen over het feit dat ze vroeger directeur
(of wat dan ook) waren en hoe belangrijk ze toen waren.
En op dat soort verhalen zit straks echt niemand meer te wachten, ook je kinderen en kleinkinderen niet.
Hoe ga jij straks op je leven en loopbaan terugkijken?
Als dit artikel je aanspreekt, zou ik het heel leuk vinden je reactie te krijgen.
Zou natuurlijk ook super zijn als je het wilt liken of sharen op Linkedin, Twitter of Facebook.
